Η Ουκρανία βρίσκεται σε διπλωματική, πολιτική και πιθανώς στρατιωτική ανοιχτή ένταση, με την Ρωσία. Το γεγονός αυτό δεν θα έπρεπε να μας βρίσκει προ-εκπλήξεως. Σε πρόσφατο ταξίδι στην Ουκρανία και συγκεκριμένα την Ρωσόφωνη περιοχή του Νότου, όχι απλά την περιοχή με την πλειοψηφία να θεωρούνται Ρώσοι, παρατήρησα, μελέτησα και συνεργάστηκα με γηγενείς, μεταξύ τους και ομογενείς Έλληνες, άξιους αντιπροσώπους της ομογένειας για την Μητέρα Πατρίδα. Επισκέφτηκα τα μέρη αυτά στα πλαίσια έρευνας και συνεργασίας επιστημονικής.

Νότια Ουκρανία: Πρώτες εντυπώσεις

Κατά την παραμονή εκεί, συμμετείχαμε σε μακροσκελείς συζητήσεις, με τον πιστό παραδοσιακό τρόπο, που ορίζουν τα τοπικά έθιμα διά του διπλωματικού πρωτοκόλλου ανεξάρτητα με τα προβλήματα του εκεί γηγενούς πληθυσμού, διαφορετικών εθνολογικών ταυτοτήτων, του Ομογενειακού Ελληνισμού. Συζητήσαμε τα γεγονότα πολιτικής φύσεως και προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει ο κόσμος. Μελετήσαμε την άμεση ή μη ανταπόκριση των εθνικών πολιτικών του Κιέβου, ακούσαμε τους προβληματισμούς των ανθρώπων, σε σχέση με μια πιθανή Ευρωπαϊκή πορεία της Ουκρανίας αλλά και τις άμεσες σχέσεις με την Ρωσία τόσο στην θεωρία, στην πράξη όσο και στα μέσα επικοινωνίας. Μέσα στα πλαίσια αυτά Ουκρανοί, Ρώσοι και Έλληνες, αναφέρθηκαν στην ανάγκη και πιθανότητα να υπάρξει κάποιου είδους λύση εκ των προτέρων, προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερη ανάπτυξη στην περιοχή, μακροχρόνια εργασία που βρίσκεται σχεδόν στα επίπεδα δουλείας σε ορισμένες περιπτώσεις και μια περισσότερη ισοζύγια σχέση στην κοινωνική αλυσίδα των ανθρώπων. Τα κρούσματα ναρκωτικών, παραεμπορίου και λευκής σαρκός είναι εμφανέστατα, τα νοσήματα πολλά. Οι περιβαλλοντολογικές καταστροφες μεγάλες και συνεχείς. Είναι ζητήματα τα οποία ανησυχούν πολύ τον κόσμο και πολύ εύκολα κανείς μπορεί να τα εντοπίσει αλλά όχι να τα αντιμετωπίσει με τις παρούσες δυνατότητες στα επιθυμητά πλαίσια στο σύνολό τους. Γίνεται βεβαίως και πρέπει να το τονίσουμε, μεγάλη προσπάθεια, η οποία στα πλαίσια και τις προσφερόμενες δυνατότητες είναι μεγάλη: Σε τομείς όπως της παιδείας και του πολιτισμού μεταξύ άλλων. Αναφορικά με την Ελλάδα, υπάρχει ουσιαστική προσπάθεια σύσφιξης σχέσεων. Ωστόσο, σε κεντρικό πολιτικό σκηνικό, η εκ των προτέρων πολιτικά ειρηνική λύση δεν αποτελεί σίγουρο στοιχείο για κανένα επιστήμονα, αναλυτή και μελετητή. Τα παραπάνω δεδομένα αποτελούν στοιχεία επιτόπιας έρευνας. Και μέχρι το σημείο αυτό, δεν σχετίζονται καθόλου με την κεντρική πολιτική. Αποτελούν θέματα καθημερινότητας, δεν σχετίζονται με διεθνείς στόχους, ούτε γεωπολιτικά και ενεργειακά συμφέροντα. Σχετίζονται με την θέληση του κόσμου και λαού για μια λύση ουσιαστική η οποία αφορά την ευημερία του κόσμου. Είναι προσωπικές μου παρατηρήσεις τις οποίες απλά αναφέρω ως πρόλογο, ώστε να γνωρίζουμε καλύτερα σε τί κλίμα βρίσκεται η περιοχή, πέραν των μεγάλων στρατιωτικών και παραστρατιωτικών ή οικονομικών συμφερόντων και μεγεθών, με κεντρικούς άξονες την γη, την ενέργεια και την ασφάλεια. Πιστεύεται, πως Ρώσοι, Ουκρανοί της περιοχής της Κριμαίας αλλά και ιστορικοί ομογενειακοί πληθυσμοί όπως ο Ελληνικός πληθυσμός, που η πλειοψηφία του μετακόμισε στην περιοχή της Θάλασσας της Αζοφικής, κατά την περίοδο της Οθωμανικής επίθεσης και γενοκτονίας κατά των Ποντίων και του Ποντιακού πληθυσμού αλλά και του πληθυσμού του Εύξεινου Πόντου, δεν θα είχαν πρόβλημα να μείνουν διοικητικά και εθνικά στην Ουκρανία, αλλά επίσης δεν θα έλεγαν όχι και στη Ρωσία, όταν παρατηρούν ότι έχει σοβαρή ανάπτυξη, που όπως και να έχει, έχει σίγουρα περισσότερη από την καθημερινότητα της Ουκρανίας. Αυτή είναι η εικόνα που διαμόρφωσα. Στα πλαίσια αυτά δεν γίνεται καθόλου σαφές αν διαμορφώνεται ορθολογικά και  κατά πόσο διατηρείται το μοντέλο της Δυτικής Δημοκρατίας, στα πλαίσια τα Ευρωπαϊκά ή Διεθνή Δυτικά πρότυπα. Δεν νομίζω ότι το Δυτικό μοντέλο διοίκησης και Δημοκρατίας λειτούργησε ποτε στην Ουκρανία. Και αυτό η Ρωσική Ομοσπονδία το γνωρίζει καλά. Έτσι θα πρέπει να βρεθεί και εκεί στην χώρα και περιοχή αυτή ένα άλλο μοντέλο που να λειτουργεί δυναμικά και πραγματικά προς όφελος της σταθερότητας και πραγματικής και άμεσης ανάπτυξης και όχι για μεμονωμένες περιπτώσεις.

Αντιδράσεις, Σενάρια από Οργανισμούς και Χώρες

Η καθυστέρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ αλλά και επίσης των ΗΠΑ και των μεγάλων άλλων δυνάμεων όπως της Γερμανίας, Γαλλίας και Αγγλίας στο τέλος θα αμφισβητήσουν την ικανότητα λήψης άμεσων αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρωπαϊκή ένωση στην παρούσα φάση ασχολείται με τις επερχόμενες Ευρωπαϊκές εκλογές Μαΐου. Έτσι δεν θα έπρεπε να αναμένουμε σοβαρή ανταπόκριση της Ευρώπης ως Ευρωπαϊκή Ένωση, πριν το τέλος των Ευρώ-εκλογών. Η ενασχόληση με το μελλοντικό οικονομικό μοντέλο διοίκησης της Ευρώπης, το διατραπεζικό μοντέλο και το συνταγματικό μοντέλο διοίκησης και η έλλειψη ικανότητας λήψης αποφάσεων σε συλλογικό επίπεδο των κρατών μελών της, όπως επίσης και ο χρόνος που κινείται ενάντια της Ευρώπης, περιγράφει την Ευρώπη (ως σύνολο συλλογικής λήψης αποφάσεων μεταξύ μελών-κρατών και όχι ως θεσμό) ως μή σοβαρό παίκτη, σε διεθνή γεγονότα στην ίδια της, την γειτονιά και περιφέρεια, τον ‘περιβάλλοντα χώρο’. Με αποτέλεσμα να έχει στην προκειμένη περίπτωση και ουσιαστικά, λόγω πολιτικού φόβου, μόνο η Πολωνία καλύτερη πολιτική απέναντι στην Ουκρανία, γνωρίζοντας εμπειρικά πως μπορεί να εξελιχθεί μια τέτοια πραγματική κατάσταση. Γι’ αυτό το λόγο προσφάτως, είχε αναφερθεί από την Πολωνία μέτρα αναφορικά με το Μεταναστευτικό πλαίσιο, σε σχέση με την Ουκρανία ενώ ταυτόχρονα, πίεζε την Ευρωπαϊκή Ένωση για ένα πλαίσιο πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή προοπτική της Ουκρανίας. Με λίγα λόγια, αν δεν κάνει κάτι η Ευρώπη έστω και τώρα από ‘Ευρωπαϊκό Εγωϊσμό’, πιστεύω πως δεν θα μπορέσει ποτέ να εξελιχθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, πέραν των υπαρχόντων συνόρων των κρατών-μελών της, ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης, στην Ασία και Εγγύς Ανατολή αλλά και τις Μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής, αναπτύσσεται και θα αναπτύσσεται συνεχώς με γοργούς ρυθμούς. Αναφορικά με το ΝΑΤΟ, επειδή τα γεγονότα εξελίσσονται σε παραστρατιωτικά και στρατιωτικά εγχειρήματα, θα πρέπει να τονίσουμε πως το ΝΑΤΟ δεν είναι αποτρεπτικός παράγοντας. Είναι παράγοντας ασφάλειας. Δεν θα αντιδράσει πλέον χωρίς την αποδοχή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, του οποίου μόνιμο μέλος είναι και η Ρωσία αλλά και η Κίνα. Το ΝΑΤΟ δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε επιχειρήσεις εναντίον Ρώσων. Σε αντίθεση με τα όσα ορισμένοι πρώην ηγέτες της Συμμαχίας, ανέφεραν για άμεση ανταπόκριση στην Ουκρανία, (που αν ήθελαν να έχουν αποτρεπτική ουσία, θα έπρεπε ορθώς να το είχαν κάνει από την αρχή, αλλά δεν το έπραξαν), πολιτικά έχει γίνει σαφές από το 2008, με την εισβολή Ρωσικών δυνάμεων στην Γεωργία, ότι το ΝΑΤΟ δεν θα αντιδράσει με τρόπο αποτρεπτικό και πρωτογενή. Επιπλέον υπάρχουν ρητές αναφορές από τους Γενικούς Γραμματείς παρελθόντες και του παρόντος, ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι εκεί πλέον για να στραφεί εναντίον της Ρωσίας. Για το λόγο αυτό υπήρξε και συνέχεια του Συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Έτσι για το ΝΑΤΟ γίνονται τα πράγματα πολύ λεπτά. Η όποια απόφαση θα είναι ζημιογόνα. Η όποια απόφαση θα θεωρηθεί ‘πολιτικά εγωιστική’ και επίσης θα έχει αντίποινα στο πόλεμο εναντίον της Τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν και άλλες γύρω χώρες. Ρεαλιστικά, για το ΝΑΤΟ πιο εφικτή είναι η ένταξη της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ παρά της Ουκρανίας με τη παρούσα μορφή. Ακόμα και η Ένταξη της Κύπρου στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη του ΝΑΤΟ είναι πιο εφικτή παρά η Ουκρανία ως έχει σαν χώρα. Υπάρχει συσχετισμός εξελίξεων της Ρωσίας με τα θέματα του ΝΑΤΟ όπως και τα θέματα ανοιχτά της Δύσης απέναντι στην πολιτική της Ρωσίας, στην Μέση Ανατολή, Στην Κύπρο, Στην Μολδαβία και την Λευκορωσία μεταξύ άλλων. Από την άλλη υπάρχει μεγάλη συνεργασία στα θέματα τρομοκρατίας και τα θέματα κεντρικής Ασίας και εξτρεμιστών Μουσουλμάνων. Για αυτό και τις διμερείς σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, έγινε λόγος για 90 λεπτά συνομιλία των δύο προέδρων. Γιατί τα συμφέροντα πολλά, οι σχέσεις αν και δεν είναι λεπτές, έχουν τάσεις τέτοιες και οι κατηγορίες που θα απαγγελθούν στο τέλος μεγάλες και θα αποδειχτούν τα μεγαλύτερα ιστορικά λάθη όλων των μεγάλων πολιτισμών πλην της Κίνας και της Ινδίας στην παγκόσμια Ιστορία. Μια λύση για την Ουκρανία και θετική για όλους, έτσι όπως εξελίσσεται ο ‘πολιτικός εγωϊσμός’ όλων των μεγάλων δυνάμεων και οργανισμών, πιθανολογεί, διχοτόμηση που ωστόσο και ίσως τελικά φέρει το θεμιτό αποτέλεσμα για το ΝΑΤΟ αλλά και την Ευρώπη. Αυτή είναι η πραγματιστική αναφορά. Το κράτος που λέγεται Ουκρανία και λίγοι ξέρουν την πραγματική τους γεωγραφία ως και ιστορία, και τα συμφέροντα τα Ελληνικά τα διαχρονικά, μπει στο ΝΑΤΟ με την νέα της μορφή που θα γίνει σίγουρα αποδεκτό από την Ρωσία, εφόσον πάρει τα μέρη της Ουκρανίας πίσω, αυτά που είχε παραδώσει την δεκαετία του 1950, η τότε Σοβιετική ηγεσία. Όσο αφορά τη Ρωσική Ομοσπονδία, όσο ασήμαντη και να είναι σήμερα η ναυτική βάση όπως την θεωρούν ορισμένοι αναλυτές από την Δύση, στην Κριμαία, για οικονομικούς λόγους κυρίως, το θέμα είναι καθαρά γεωπολιτικής στρατηγικής και τακτικής ικανότητας ανάπτυξης δυνάμεων. Είναι θέμα παρουσίας του Ρωσικού Στόλου στον Εύξεινο Πόντο και την Μαύρη Θάλασσα, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την προστασία της θάλασσας της Αζοφικής . Επιπλέον είναι θέμα συνολικής αναδιαμόρφωσης και αλλαγής στάσης στο σύνολο της γεωπολιτικής παγκόσμιας παρουσίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας ανά τον κόσμο το οποίο αναγκαστικά και εφεξής θα αρχίσει να αναφέρεται. Ο άξονας προστασίας και παρουσίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι εξίσου παγκόσμιος όπως και των ΗΠΑ. Έχει όπως γνωρίζουμε καλά μεταξύ άλλων και παρουσία στη Μεσόγειο, η οποία παρουσία τέθηκε σε δίλλημα, με τις συνεχόμενες εξελίξεις στην Συρία, οι οποίες για κάποιο λόγο διαμορφώνουν ένα νέο και επικίνδυνο πλαίσιο εξτρεμισμού. Πιστεύεται πως η Ρωσία αναγνωρίζει τις προσπάθειες αλλαγής της γεωπολιτικής παρουσίας και ελέγχου δια μέσου εξτρεμιστικών και θρησκευτικών ομάδων, όπως επίσης η Ρωσική Ομοσπονδία αναγνωρίζει και την προσπάθεια της Δύσης για αποδόμηση μεταξύ άλλων των Ρωσικών συμφερόντων στις περιοχές όπου ‘παραδοσιακά’ έδινε το παρών και τώρα πλέον στο βωμό επίλυσης των Μεσανατολικών ζητημάτων, επιδιώκεται η επίλυση με τρόπους επιρροής. Οι περιοχές αυτές όπου η Ρωσία έχει παρουσία σήμερα, πιστεύω ότι πλέον έτσι και με τα νέα δεδομένα, θα ενισχυθούν. Θα υπάρξουν και εναλλακτικές προοπτικές, πλέον δεδομένα σε διμερές νέο πλαίσιο βλέπε Κύπρο-Ρωσία διμερείς σχέσεις, με ατζέντα συνομιλιών για την εκμετάλλευση των ναυτικών δυνάμεων της Ρωσίας για τα λιμάνια της Κύπρου με αντάλλαγμα το ενεργειακό και την παροχή οικονομικής ενίσχυσης, την στιγμή που και οι δύο το έχουν ανάγκη. Το ίδιο ακριβώς ζήτημα θα γίνει και για την Κριμαία αλλά μαζί και την Νότια Ουκρανία μέχρι τα σύνορα με την Ρωσική Ομοσπονδία με το πέρασμα των συνόρων να αναδιαμορφώνεται και να περιλαμβάνει όλες τις περιοχές πιθανώς και μέχρι το Donetsk την Κριμαία και συν επακολούθως και την Μαριούπολη. Το παιχνίδι δηλαδή αυτό εξελίσσεται στην παρούσα φάση υπέρ της Ρωσίας και όχι της Δύσης, η οποία δείχνει και συμπεριφέρεται διχασμένα και όχι όπως θα αναμέναμε όλοι της Δύσης ως μία φωνή, καθώς υπάρχουν τόσα διαφορετικά συμφέροντα και τόσες επικίνδυνες τάσεις για περαιτέρω χώρες που η Δύση αν και θέλει να έχει και έχει ήδη αντίστοιχο λόγο υπέρ της ένταξης στους Ευρω-Ατλαντικούς θεσμούς και οικονομίες ή όχι, φαίνεται πραγματικά διχασμένη. Εν΄ τέλει θα τα καταφέρουν να βρουν λύσεις, αλλά πιστεύεται ότι το κόστος θα είναι ηθικά μεγάλο, επιχειρηματικά ωστόσο μια συμφέρουσα λύση για όλες τις πλευρές, εκτός στρατιωτικών ανοιχτών συγκρούσεων και απροόπτων. Η παρουσία και μόνο της Τουρκίας, ως περιφερειακής δύναμης και προσπάθειας για ενδυνάμωση δια μέσου των υποτίθεται εθνικά Τουρκογενών και όχι των τουρκικών από το Τουρκμενιστάν όπως θα έπρεπε να γνωρίζουμε, η αποδοχή του νομοσχεδίου των μυστικών δυνάμεων της Τουρκίας να δρουν και εκτός της Τουρκίας, που αποφασίστηκε στα πλαίσια αναμόρφωσης της τακτικής εξωτερικής και αμυντικής της πολιτικής αποτελεί λόγο για να είναι η Ρωσική Ομοσπονδία επιπλέον αποτρεπτικός παράγοντας εξ’ αρχής. Η αποτροπή τέτοιων περιστατικών εναντίον κρατών όπως η εμβάθυνση της Τουρκίας στις περιοχές αυτές, δεν θα γίνει με συμβατικό τρόπο, ώστε το δημόσιο ισοζύγιο συνεργασίας με την Τουρκία να διατηρηθεί και να μην ανοίξει νέος κύκλος αντιπαράθεσης για την Ρωσία στην παρούσα φάση. Για αυτό και παρατηρούμε στα πρώτα στοιχεία ότι οι δυνάμεις αυτές που παρατηρούμε στην Ουκρανία, αποτελούν παραστρατιωτικές δυνάμεις και μόνο. Και να το πλαισιώσω παραπέρα, πιστεύω ότι οι δυνάμεις αυτές προέρχονται από εμπόλεμες παρούσες ζώνες. Οι παραστρατιωτικοί είναι έμπειροι μαχητές από ζώνες εμπόλεμες όπως αυτή της Τσετσενίας. Και ο λόγος είναι γιατί αυτές μπορούν και η Κριμαία αποτελεί παιχνίδι μπροστά στα γεγονότα, στο Dagestan, που δεν το αναφέρουν πολλοί, την Οσσετία και την Αμπκαζία και πιθανώς στα βόρεια του Αφγανιστάν αλλά και το Tajikistan και πιθανώς μετά και την Μογγολία.

Λειτουργεί η παρούσα Δημοκρατία στις νότιες περιοχές της Ουκρανίας;

Οι περιοχές που μελέτησα πρωτογενώς, ελέγχονται από ολίγους, ισχυρούς σε όλα τα επίπεδα. Ισχυροί που προϋπήρχαν επί σοβιετικής ένωσης και άλλοι που έγιναν. Δεν υπάρχει Δημοκρατία εκεί με τα πρότυπα τα Δυτικά. Είναι ο νόμος των τοπικών ολίγων και ικανών να παράγουν κεφάλαιο με το νόμο που προϋπήρχε και δεν υπάρχει στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Οι οποίοι ωστόσο έχουν αποδώσει πολλές ευκαιρίες και έχουν αποδώσει περισσότερο από ότι έκανε το κεντρικό καθεστώς ανεξάρτητα από το ποιος ήταν στο τιμόνι. Με τον τρόπο τους, ο κάθε ηγέτης της εκάστοτε κεντρικής κυβέρνησης της Ουκρανίας, προσέφερε πάντα κάτι στο τόπο του, βεβαίως με το αζημίωτο, αλλά προσέφερε. Έτσι, ως παράδειγμα αν πάτε στο Donetsk την πόλη καταγωγής του έκπτωτου Προέδρου, θα παρατηρήσετε ότι έχει προσφέρει στην πόλη. Ανοικοδομήθηκε η πόλη έγιναν κεντρικά σημεία πολιτισμού και πηγές ανάπτυξης. Βεβαίως, έμελλε το όνειρο αυτό σύντομα να σταματήσει με τα παρόντα γεγονότα και τουλάχιστον επί του παρόντος, αλλά δεν γνωρίζουμε ακόμα αν θα φαλιρίσει το όνειρο αυτό. Γνωρίζουμε, πως τα σχέδια ανάπτυξης ήταν επιφανειακά αλλά με προοπτικές πιο παγκόσμιες. Άρα και εμφανής η προσπάθεια για διεθνοποίηση της περιοχής ως διευρυμένης και αυτόνομης αν όχι ανεξάρτητης. Γνωρίζουμε ότι συνέφεραν τους ολίγους επίσης που πολλαπλασίασαν τα μεγέθη κερδών τους και μαζί πολλοί συνεργάτες. Κάτι αντίστοιχο έχει γίνει και στο Κίεβο. Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι πόλεις και περιοχές γύρω από τους ολιγάρχες ή περιοχές με ολιγάρχες ανέπτυξαν έργο εμπορικό και κατασκευαστικό σε όλους τους κλάδους βαριάς και μέσης βιομηχανίας που έδωσαν δουλειά σε ντόπιους, αλλά πάντα σε τιμές δουλείας, οι οποίες όμως με ένα ξεκάθαρο συνταγματικό πλαίσιο δημοκρατίας, είτε ως Ουκρανία, είτε ως Ρωσία είτε ως ανεξάρτητη περιοχή θα δώσει λόγο για άνοδο. Ωστόσο, επί του παρόντος το βάρος και η οικονομική βαρύτητα στην πτωχευμένη ήδη οικονομία είναι μεγάλο. Έτσι το μόνο που μπορεί να προταθεί είναι ένα πλαίσιο που να είναι πραγματικά βιώσιμο. Να είναι μοντέλο παραγωγικό. Ουσιαστικό. Και Δημοκρατικό. Αλλά στα πλαίσια του εφικτού. Δυτικό αλλά δυτικό με τα πρότυπα παραγωγής για την περιοχή. Εκεί νομίζω και ντόπιοι και ολιγάρχες αλλά και πιθανοί ‘γαμπροί για την Πηνελόπη΄, στο που ανήκει δηλαδή μεταξύ Δύσης και Ανατολής αναμένεται να συμφωνήσουν σε κάτι συμβιβαστικό μέχρι να αποφασίσει να εμφανιστεί ο ‘Οδυσσέας’ αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο. Αποτέλεσμα, η υποτίθεται, επικοινωνιακή σημερινή Δημοκρατία να μην ριζώσει ποτέ. Αποτέλεσμα δεύτερο, η ολιγαρχία να προσφέρει μεν αλλά επιφανειακά και σε μακροχρόνιο πλαίσιο και πιθανώς να εμπεριέχει πολλές νέες γενιές που να είναι και με Δυτικά πρότυπα εκπαιδευμένες. Για αυτό και η μεγάλη σημασία που πρέπει να δίνεται και στα καλά Πανεπιστήμια και πραγματιστικά προσφερόμενες κοινωνίες. Μια πραγματικά κατανοητή Δημοκρατία, θα αποδώσει με αρχή και τέλος σε επενδύσεις και ανάπτυξη έργων που θα δίνανε πνοή σε μια τεράστια χώρα για τα δεδομένα της Ευρώπης ή έστω της περιοχής, της ήδη αυτόνομης περιοχής με όποιο το αποτέλεσμα ανεξαρτητοποίησης ή περαιτέρω διευρυμένης αυτονομίας. Ορισμένοι στην Ουκρανία πιστέψαν ότι με μεγάλα έργα και λόγια θα μπορέσει η Ουκρανία να επιζήσει στο σύνολό της μόνο. Όταν ακόμα και το πλαίσιο διοίκησης δεν ήταν καθώς πρέπει. Η Ουκρανία είναι μεγάλη ως χώρα, είναι άνιση στο καταμερισμό εργασίας και πλούτου σε μεγάλο βαθμό ως αποτέλεσμα της Μετά-Σοβιετικής πολιτικής. Ο πληθυσμός είναι σχετικά συγκεντρωτικός. Δεν γνώρισαν πραγματικά την ελευθερία όποια και να είναι αυτή, της έννοιας της Δύσης ή της Ρωσίας ως μητρόπολη της Σοβιετικής Ένωσης και σήμερα πιο Καπιταλιστική από τις χώρες και πόλεις της Δύσης. Η γη της, είναι όνειρο για πολλούς καθώς η εκμετάλλευσή της αποδίδει άμεσους καρπούς. (Βλέπε Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, βλέπε ανάγκες Ρωσίας, Ευρώπης, Πολωνίας, ακόμα και σήμερα της Κίνας όπου στην περίπτωση της τελευταίας, γίνεται για πρώτη φορά αναφορά ενοικίασης χρήσης γης για εθνική εκμετάλλευση αποστολής τροφίμων για πληθυσμό άλλης χώρας σε σύνολο γης όσο το Βέλγιο). Ήταν λάθος της Ουκρανίας να επιλέξει την Δύση ή την Ανατολή. Δηλαδή Ευρώπη, Ευρώ-ατλαντισμός και από την άλλη Ρωσία. Δεν θα απέδιδε ποτέ ουσιαστικούς πολιτικούς και αναπτυξιακούς, οικονομικούς καρπούς. Η Ουκρανία έπρεπε όπως και η Ελλάδα να έχει δική της πολιτική, δομημένη και συντονισμένη. Να είσαι ισοζύγια και να μη βασίζεται σε ψεύτικες τάσεις και αναφορές. Η Ουκρανία είχε και έχει το πλεονέκτημα της γης, της τοποθεσίας και των φυσικών αγροτικών μεγάλων σε νούμερα πόρων αλλά και των πλουτοπαραγωγικών και ενεργειακών πόρων. Αυτό το γεγονός με τα παρόντα δεδομένα καταρρίπτεται . Το μόνο σίγουρο είναι ότι στα πλαίσια της ενέργειας, η Ουκρανία θα λάβει όλο τον έλεγχο της ενέργειας, της μεταφοράς αυτής αλλά θα έχει μικρότερο έσοδο από τα κέρδη και πιστεύω δεν θα μπορεί να ελέγχει την ροή και την τιμή αν πάρει η Ρωσία την Νότια Ουκρανία και Κριμαία. Η Ουκρανία έχει τάσεις διαίρεσης και ας μην το ξεχνάμε. Δεν είναι ένα νέο γεγονός. Απλά τώρα παίρνει διαστάσεις σε παγκόσμιο επικοινωνιακό επίπεδο. Και νομίζω ότι τα συμφέροντα διαίρεσης είναι πλέον πιο πολλά από τα αυτά που ενώνουν τον σημερινό πληθυσμό της Ουκρανίας είτε Ρώσοι, Ουκρανοί, Έλληνες ή Τατάροι.

Άλλα πολιτισμικά και θρησκευτικά ζητήματα:

Θα πρέπει να αναφέρουμε στο άρθρο τελειώνοντας, πως τα συμφέροντα δεν ανταποκρίνονται μόνο στα πλαίσια τα αμιγώς οικονομικά και ενεργειακά ή γεωπολιτικά. Από στρατηγικής άποψης, επανέρχεται και πιθανολογείται πως πρέπει να επικεντρωθούμε και σε αυτή τις γεωστρατηγικές και τακτικές άλλες με βάση τα θρησκευτικά συμφέροντα τα οποία ήδη συζητούνται και υπάρχουν μεγάλες και νέες διαφοροποιήσεις. Μια σχεδόν και ως γνωστό, αμιγώς με ελάχιστο πληθυσμό μη Χριστιανών Ορθοδόξων χώρα, μάχεται για αυτονόμηση και υπάρχει αναφορά πλέον και του ηγέτη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας την ίδια στιγμή που υπάρχει διαθρησκευτικός διάλογος, για ειρήνη, ενώ η Πολωνία στην περιοχή αυτή είναι η περιοχή, το τελικό προπύργιο εν’ τη ουσία, των Καθολικών. Επίσης αναγνωρίζονται απο ορισμένους τάσεις της Ρωσικής Εκκλησίας για επαναπροσδιορισμό της Ορθόδοξης εκκλησίας με βάση το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Μόσχας αντί της Κωνσταντινούπολης. Για αυτό και σε περίεργο χρόνο άρθρα σε ξένα ειδησεογραφικά μέσα γίνεται αναφορά των «Ορθοδόξων παραστρατιωτικών, κατά τα άλλα Ρώσων» να τους ευλογεί Ορθόδοξος παπάς. Εν’ τι ουσία, αναφέροντας τους Ορθοδόξους ως Ρώσους και τους Ουκρανούς ως Δυτικής Θρησκείας, εμβαθύνονται αρνητικά, περαιτέρω τα ζητήματα διαθρησκευτικού διαλόγου ακόμα και στα ενδότερα της Ορθόδοξης εκκλησίας που θα πρέπει να προσέξουμε, και μεταξύ των απανταχού Χριστιανών, την ίδια στιγμή που ο θρησκευτικό Εξτρεμισμός κάνει την παρουσία του, Ασία, Ινδονησία, Κίνα, Μέση Ανατολή και Αφρική και δεν μπορεί εύκολα να ανατραπεί. Εν τέλει, πιστεύεται ότι αυτό το πολλαπλό σκάκι σε πολλά επίπεδα και πλαίσια δεν έχει αποδώσει ακόμα και πιστεύεται πως ανοίγονται πολλά μέτωπα μαζί και χρειάζεται μεγάλη σωφροσύνη, εμπειρία και ικανότητα διαμεσολάβησης, που θα κρίνει εν’ πολύ τα μελλοντικά γεγονότα στις περιοχές αυτές, αλλά και συν-επακολούθως τα Βαλκάνια, την Ανατολική και Βόρεια Ευρώπη ανατολικά της Πολωνίας και Νότιο-Ανατολικής Μεσογείου και Ευρώπης πιθανώς. Τα συμφέροντα πολλά και η πολιτική ατζέντα μεγάλη. Ας ελπίσουμε ότι τελικά όλες οι πλευρές θα βρουν μια λύση σοβαρή, προσοδοφόρα για όλους και θα αποφευχθεί σύγκρουση δυνάμεων έστω και σε παραστρατιωτική μορφή. Μήπως τελικά όσοι λένε για επανέναρξη του Ψυχρού Πολέμου να έχουν δίκιο;

Ο ρόλος της Ελλάδας. Μια πρώτη άποψη:

Τελικά, ποιός ο ρόλος της Ελλάδος σε όλα αυτά; Εν’ ολίγοις, η Ελλάδα θέλει επαναπροσδιορισμό παγκόσμιο, στρατηγική ανάπτυξη της χώρας για θωράκιση της πραγματικής οικονομίας, προσφορά και ζήτηση σε επίπεδο βιομηχανικό και κατασκευαστικό. Και μετά ενίσχυση της παρουσίας της Ελλάδος σε δυτικά πλαίσια αλλά και αλυσίδα συμμετοχής σε όλες τις νέες και καινοτόμες συνέργιες για παραγωγή. Θέλει ικανότητα διαμεσολαβητική και θωράκιση των Συμμαχιών της Ελλάδος, με σοβαρά και τακτικά μέσα. Δεν θέλει πισωγυρίσματα και θέλει συνέχιση κάποιων πάγιων πολιτικών σε παγκόσμιο επίπεδο. Θέλει επίσης μια πολιτική εξωστρεφή και παρουσία όπου Ελληνισμού και συμφερόντων στα πλαίσια μια χώρας. Όλα τα παραπάνω επιβάλλουν πρώτα από όλα την επίλυση των οικονομικών θεμάτων και την αναβάθμιση της ζωής, για την αποφυγή άλλων καταστάσεων που μπορούν να φανούν και άλλο επιβλαβείς σε σχέση με τα αποτελέσματα της Ουκρανίας που θα επέλθουν και θα έχουν σίγουρα κάποια αντίποινα για όλες τις περιφερειακές χώρες ακόμα και για την Ελλάδα. Από τον Τουρισμό στην βιομηχανία και εξαγωγές, στην εκπαίδευση και τον παγκόσμιο πολιτισμό μας ο οποίος είναι παρόντας παντού. Ακόμα και στην Συρία και αναζητούνται λύσεις και άνθρωποι που θα πρέπει να στηριχτούν και να μπουν μπροστά. Να συνεχίσουν το έργο των παλαιοτέρων αλλά να αναβαθμίσουν με σεβασμό στην ιστορική πραγματικότητα της Ελλάδας αλλά κυρίως την ανάγκη μας για αναπροσαρμογή και ανάπτυξη των ικανοτήτων μας και κυρίως των συμφερόντων μας. *Ο Μάριος Π. Ευθυμιόπουλος, είναι Πρόεδρος του Ινστιτούτου Μελετών Strategy International, και είναι Visiting Scholar, στο Πανεπιστήμιο Columbia Iνστιτούτο Harriman. Ειδικεύεται στον τομέα Στρατηγικής, διαμεσολάβησης, επικοινωνιακής πολιτικής, ανάπτυξης και αποτροπής συγκρούσεων. DISCLOSURE All written content of this article on this site is the exclusive copyright property Strategy International (SI) Ltd and the author who has written It. No use can be made unless there is a written prior request and consent by the author and company. Requests can be made at [email protected]